Funkcjonalistyczna willa jest ikoną architektury międzywojennej nie tylko w Hulczynie, ale także w całym regionie. Obszerny dom o aerodynamicznych kształtach został zaprojektowany przez ostrawskiego architekta Lubomíra Šlapetę (1908-1983) dla powiatowego lekarza weterynarii Františka Kremera (1894-1970). Impulsem do wyboru projektanta była prezentacja projektów Šlapety dla frydeckiej willi przedsiębiorcy Oskara Landsbergera na wystawie sztuki w Ostrawie w 1932 roku, gdzie Kremer był pod szczególnym wrażeniem organicznie ukształtowanych krzywizn tarasu i zewnętrznych schodów, a także nowoczesnej estetyki budynku. Koncepcja ta wywodziła się z twórczości niemieckiego architekta Hansa Scharouna (1893-1972), czołowego protagonisty funkcjonalizmu organicznego i nauczyciela Šlapety na akademii we Wrocławiu. Kremer wymagał od architekta podobnych zasad przy realizacji projektu w Hulczynie.
Podczas gdy willa wychodzi na ulicę z geometrycznie surową, wizualnie zamkniętą fasadą, przełamaną jedynie poziomym pasem okien i luksferów oświetlających przestrzeń korytarza i klatki schodowej, fasada ogrodowa reprezentuje zupełnie inny świat artystyczny. Definiują je organiczne krzywe rzutu prowadzące do zaokrąglenia ścian zewnętrznych. Fasada od strony ogrodu jest przełamana długimi oknami pasowymi. Oświetlają one wnętrze i zapewniają panoramiczny widok na ogród i miasto. To samo reprezentuje dynamicznie ustawiony trójkątny taras na piętrze. Znajdujący się poniżej ogród zimowy sąsiaduje z ogrodowym wejściem do domu, które jest zadaszone tarasem. Istnieje tutaj pełne połączenie między domem i naturą. Na parterze, oprócz kuchni i garażu, znajdowało się duże pomieszczenie ogólne, które za pomocą przesuwnych ścianek działowych można było podzielić na gabinet, bibliotekę i jadalnię. Otwierało się ono jednocześnie na szklarnię ogrodu zimowego. Natomiast na piętrze mieściły się prywatne pokoje, sypialnia i duża łazienka.
Dzięki nowoczesnej koncepcji w duchu międzynarodowego funkcjonalizmu, willa pozostała wyjątkowym osiągnięciem w mieście i na całej ziemi hulczyńskiej. Współczesny krytyk Zdeněk Bár napisał o niej: „To prawdziwe nowoczesne piękno, powstałe w wyniku przenikania się domu i ogrodu, gry białych powierzchni tynku, błyszczących tafli szkła i zielonych trawników. Specyficznie rozwinięty kształt domu i jego linie sprawiają wrażenie ruchu i swobody. Budowniczy ma tutaj to, czego pragnął: jest to obraz wolności w małym wydaniu, jest to niezależność i własne królestwo. Jest to poemat budowlany o doskonałej treści i doskonałej formie.”
