Synagoga została wybudowana przy ulicy Na Valech w latach 1840-1843 z inicjatywy Moritza Breitenfelda i Abrahama Löbla Mandowskiego. Żydzi osiedlili się w mieście na stałe dopiero w XVIII wieku. Od 1807 roku do odprawiania nabożeństw wykorzystywali skromną salę modlitewną w domu nr 36 przy ulicy Opavskiej. W czasie budowy nowej synagogi liczba Żydów w Hulczynie osiągnęła swój szczyt i w 1841 roku wynosiła 224, co stanowiło jedną dziesiątą populacji miasta.
Synagoga była małym klasycystycznym budynkiem o prostokątnym rzucie, skierowanym na wschód. Fasada przy ulicy Na Valech stanowiła końcową część sali modlitewnej, natomiast wejścia prowadziły od dłuższych boków, a nie od frontu ulicy, jak można by się spodziewać. Główna trójosiowa fasada została zdominowana przez parę pilastrów z bogato profilowanym gzymsem wieńczącym. Naroża zostały zaakcentowane lizenami z rustyką pasową. W związku z tym, że sanktuarium, czyli skrzynia z Torą zwana aaron ha-kodesh znajdowało się za osią centralną fasady, elewacja została przełamana jedynie dwoma wysokimi oknami łukowymi, uzupełnionymi gzymsami nadokiennymi na delikatnych wspornikach. W osi centralnej znajdowała się natomiast kamienna tablica z datą i nazwiskami dwóch przywódców gminy żydowskiej (Breitenfeld i Mandowský). Nad gzymsem wieńczącym wznosiła się prostokątna attyka szczytu z trzema prostokątnymi oknami (skrajne okna były ślepe), a nad osią centralną znajdował się niski trójkątny szczyt nawiązujący do dwuspadowego kształtu wysokiego dachu. Tutaj umieszczono symbole synagogi - prawdopodobnie kamienne tablice Dekalogu. Boczne elewacje zostały podzielone na trzy części lizenowymi ramami z rustyką pasową. Krańcowa została przełamana portalami (ślepymi od strony wschodniej), nad którymi znajdowało się prostokątne okno z gzymsem nadokiennym na wspornikach, część środkowa została zdominowana przez trzy wysokie okna, ponownie uzupełnione gzymsami nadokiennymi ze wspornikami. Wnętrze było rytmicznie podzielone kanelowanymi pilastrami. Galeria dla kobiet zajmowała prawdopodobnie wyłącznie tylną część budynku. Nie znamy projektanta budynku. Wraz ze stopniową utratą członków lokalnej gminy, jej życie religijne również osłabło. W 1872 roku miejscowa szkoła żydowska została ostatecznie zamknięta, a niewielka społeczność żydowska po 1900 roku nie była w stanie zapewnić niezbędnych napraw niszczejącej synagogi. W 1927 roku zrujnowany i nieużywany już budynek został sprzedany Samuelowi Elitzowi z Přívozu, który przez dwa lata wykorzystywał go jako warsztat. Następny właściciel kazał wyburzyć ten artystycznie niezwykły i stylistycznie unikalny budynek w 1931 roku.
