Szpital Dziekana Richtera

Szpital Dziekana Richtera mieścił się w eleganckim budynku przypominającym pałac. Wysokość kapitału fundacji dziekana umożliwiła najpierw budowę (1891), a następnie rozbudowę Instytutu Dziekana Richtera (1901). Kilka lat później proboszcz Hugo Stanke (1861-1921) zainicjował budowę drugiego, oddzielnego budynku - tej właśnie lecznicy. Sanatorium miało służyć jako zakład opieki rekonwalescencyjnej i długoterminowej. W 1907 roku zakupiono działkę od ogrodnika Sleziny, a w 1908 roku Karl Killing, radca budowlany z Hlubčic, przygotował projekt. W latach 1909-1910 wybudowano szpital.

Budynek znacznie bardziej przypomina późnobarokowy pałac wiejski niż obiekt szpitalny. Killing zaprojektował budynek w popularnym wówczas posecesyjnym stylu neobarokowym, inspirowanym niemieckimi stylami z okresu około 1800 roku. Fasady są wykonane z tynku gruboziarnistego, od którego wyraźnie odbija się prosta plastyczna dekoracja skrzydeł okiennych i portalowych. Dwupiętrowy budynek zwieńczony jest masywnym mansardowym dachem przełamanym szeregiem lukarn. Oś centralną podkreśla płytki ryzalit z portalem. Prowadzą do niego dwuramienne schody o kompozycji przypominającej zamek. Oś fasady wieńczy wieżyczka na kalenicy dachu z dzwonowatym zwieńczeniem i krzyżem.

 Podczas I wojny światowej obiekt służył jako sanatorium dla rekonwalescencji rannych żołnierzy. Po przyłączeniu ziemi hulczyńskiej do Czechosłowacji znaczna jej część została przeznaczona na zakwaterowanie pracowników administracji państwowej, a opieka szpitalna została znacznie ograniczona. W 1922 roku budynek został wynajęty przez redemptorystów. Po ich odejściu w 1924 roku nadzór nad budynkiem przejął hulczyński kapelan, a od 1928 roku redemptorysta Rudolf Schikora (1890-1962), który założył tam dom rekolekcyjny. Obiekt, który odegrał znaczącą rolę w życiu religijnym regionu, funkcjonował aż do października 1938 roku. Następnie dom został przekształcony w szpital wojskowy, po wojnie rezydował tu Okręgowy Komitet Narodowy aż do 1960 roku, a później budynek był wykorzystywany jako dom pomocy społecznej.

Inny zabytki świeckie w Hluczynie