Stale rosnąca liczba ewangelików w Hulczynie i okolicy stała się motywacją do budowy własnego kościoła, ponieważ najbliższe świątynie ewangelickie znajdowały się w Raciborzu i Rozumicach. Lokalna społeczność ewangelicka nie była zbyt liczna. Kronikarz miejski podaje, że w 1861 roku w Hulczynie mieszkało ich 41, a około stu kolejnych było rozproszonych po okolicznych wioskach, najwięcej w Petřkovicach i Šilheřovicach. Wielu ewangelików z centralnych Niemiec pracowało w majątku ziemskim Rothschildów lub w kopalniach w Petřkovicach, a to głównie na stanowiskach kierowniczych lub urzędniczych. To właśnie w związku z ich pozycją, wpływami i możliwościami finansowymi, na początku lat 50. XIX wieku podjęto inicjatywę, której kulminacją w 1864 roku była konsekracja nowego kościoła w Hulczynie, wybudowanego w ciągu zaledwie pięciu miesięcy w 1862 roku. Na czele lokalnych działań stali głównie: radny powiatowy Eugen Friedrich von Selchow (1828-1897), felczer okręgowy i kustosz kościoła ewangelickiego na ziemi raciborskiej, Ernst Wilhelm Werner (1797-1877) z Dlouhej Vsi i Wilhelm Moritz Wetekamp (1829-1898), dyrektor gospodarczy majątku ziemskiego barona Rothschilda w Šilheřovicach i Dolnym Benešovie. Budowę wsparło finansowo niemieckie stowarzyszenie fundacyjne na rzecz budowy kościołów ewangelickich w diasporze Gustav-Adolf-Stifftung. Pierwotnie zainstalowany dzwon został podarowany przez ewangelicką społeczność Dortmundu. Autorem projektu był berliński architekt Eduard Römer (1814-1895). Kościół to centralny budynek wzniesiony z cegły na planie krzyża greckiego. Historyczny charakter budynkowi nadają przede wszystkim schodkowe szczyty poszczególnych ramion oraz wąska, wysoka dzwonnica sygnaturki nad skrzyżowaniem naw, zwieńczona smukłą iglicą. Jasne wnętrze daje bardzo przyjemne i kompaktowe wrażenie jednolitej przestrzeni. Zamiast tradycyjnego sklepienia zastosowano nowoczesny i jednocześnie tańszy element świetlika dachowego, z ozdobną konstrukcją belkową na rzeźbionych wspornikach i dominującym centralnym ryglem, na którym zawieszony jest mosiężny żyrandol. Ze względu na malejącą liczbę wiernych ewangelickich, cmentarz wokół kościoła został zamknięty w 1965 roku, a w latach 90. budynek stał się własnością miasta. W latach 1996-2000 nieużywany kościół przeszedł generalny remont, a wnętrze zostało zaadaptowane na cele kulturalne.
