Instytut Dziekana Richtera

Hulczyński dziekan Šimon Richter (1804-1878) próbował za życia zbudować w mieście szkołę dla dziewcząt prowadzoną przez zakonnice, ale nie udało mu się zrealizować tego planu. Aby zrealizować swój zamiar, zapisał w testamencie kwotę 60 000 marek. Jego następcy, proboszczowi Jáchymowi Richtarskiemu (1831-1887), w spełnieniu życzenia Richtera przeszkodziła, oprócz wielu pilnych zadań przy zarządzaniu parafią, głównie antykatolicka atmosfera pruskiej walki kulturowej, która dążyła do wykluczenia wpływu Kościoła na edukację. Dopiero po śmierci Richtarskiego jego brat i spadkobierca Antonín Richtarský (1822-1893), kapłan i komisarz arcybiskupi w Ketře, natychmiast podjął się tego zadania. Stworzył fundację Dechant Richtersche Stiftung, napisał jej statut, ale w związku z sytuacją polityczną w Prusach zmienił pierwotny cel darowizny i zamiast szkoły powstał instytut charytatywny. W 1891 roku wraz z hulczyńskim proboszczem Josefem Pientką (1830-1895) położył kamień węgielny, a w ciągu roku budynek został ukończony, konsekrowany i zaczął funkcjonować jako szpital. Kierownictwo instytutu powierzono Szarym Siostrom św. Elżbiety III z zakonu św. Franciszka z Wrocławia

Autor projektu, budowniczy Adolf Gloger (1825-1908), nadał instytutowi formę późnoklasycystycznego pałacu z podwyższonym centralnym ryzalitem zwieńczonym niskim trójkątnym szczytem. Ryzalit rytmizują cztery pilastry porządku toskańskiego z młotkami, pierwotnie opatrzone napisem Dechant Richtersches Stift. W 1900 roku podjęto decyzję o rozbudowie budynku o boczne skrzydło. Według projektu dolnobenešovskiego budowniczego Josefa Holuschy (1865-1927) na wiosnę 1901 roku dobudowano skrzydło zachodnie, prostopadle łączące się ze starszym budynkiem. Holuscha z wyczuciem nawiązał do podziału fasady Glogera, ale dla większej malowniczości podkreślił krawędzie płytkimi ryzalitami i zaakcentował naroże wykuszem. Na drugim piętrze dobudówki powstała kaplica Najświętszego Serca Pana, której do tej pory w instytucie brakowało.

W 1918 roku budynek został tymczasowo przekształcony w dom rekonwalescencji dla żołnierzy rannych podczas I wojny światowej. W kolejnych latach część instytutu zajmowała skarbówka, a w połowie lat 30. przez krótki czas mieszkali w nim oficerowie miejscowego pułku. Po II wojnie światowej budynek służył jako siedziba Okręgowego Komitetu Narodowego aż do zlikwidowania powiatu hulczyńskiego w 1960 roku. W roku 1975 obiekt został zaadaptowany na potrzeby Instytutu Opieki Społecznej dla Młodzieży, który znajduje się tu do dziś.