Gotycka świątynia pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela powstała na południe od rynku, w pobliżu murów obronnych. Dokładny czas budowy kościoła nie jest znany, ale można przypuszczać, że prezbiterium z nawą powstało w pierwszej połowie XIV wieku. Wieloboczne zamknięte prezbiterium ma wysokie ostrołukowe okna i filary wspierające na zewnętrznym obwodzie. Nie jest pewne, czy pojedyncza nawa świątyni była pierwotnie sklepiona czterema przęsłami sklepienia krzyżowego. Na osi fasady głównej stała kamienna wieża.
Pierwsza wzmianka źródłowa o kościele pochodzi z 1378 roku, kiedy to książęta opawscy Václav i Přemek pozwolili braciom Petrowi i Kunešowi z Varty, właścicielom dworu w Hulczynie, przekazać sześć kop groszy na budowę nowego ołtarza bocznego Bożego Ciała. Prawdopodobnie w XV wieku od strony południowej dobudowano kaplicę Trzech Króli (później św. Aniołów), sklepioną dwoma przęsłami sklepienia krzyżowego, a w XVI wieku dobudowano przeciwległą kaplicę św. Anny (1508). Za kaplicą Trzech Króli znajduje się mała wieloboczna kaplica Michała Archanioła, a naprzeciwko niej kaplica Marii Egipskiej (obie z 1522 r.). Renesansowe nagrobki właścicieli hulczyńskich latyfundiów, panów ze Zvole (trio cennych epitafiów figuralnych z lat 30. XVI wieku) i Bruntálskich z Vrbna, pierwotnie umieszczone na zewnętrznej powierzchni kościoła, pochodzą z XVI wieku. Katastrofą było zawalenie się w 1597 roku wieży kościoła, która zniszczyła część nawy i zburzyła sklepienia. Wkrótce po renowacji, w 1616 roku wybuchł pożar, który ponownie uszkodził kościół, a sklepienia znów się zawaliły.
Obecny wygląd kościoła jest naznaczony charakterystycznymi barokowymi modyfikacjami z XVII i XVIII wieku. Obecne sklepienie kolebkowe z lunetami pochodzi z 1618 roku. W latach 60. XVIII wieku wnętrze zostało na nowo wyposażone za czasów właścicieli ziemskich z Gašína. Nabyli nowy ołtarz główny z masywnym rzeźbionym retabulum pochodzącym z pracowni raciborskiego rzeźbiarza Salomona Steinhoffera (?-1665), ołtarz do kaplicy św. Anny, organy oraz przedmioty liturgiczne. Wygląd zewnętrzny i wnętrze świątyni przeszły wielką transformację około roku 1791, kiedy to nowo wybudowana wieża otrzymała późnobarokowy, a nawet klasycyzujący dekor. Wnętrze nawy również zostało wizualnie ujednolicone, podzielone parą kanelowanych pilastrów wysokiego rzędu, dźwigających ciągły profilowany gzyms.
W 1901 roku proboszcz Hugo Stanke (1861-1921) podjął się częściowej regotyzacji wnętrza. Już za jego poprzedników, zostały nabyte neogotyckie ołtarze Matki Boskiej Różańcowej (Jan Baltazar Janda, 1874), św. Krzyża (według projektu Jandy wykonane przez Heinricha Pohlmanna, 1875, współcześnie nieznany) oraz przeciwległe ołtarze boczne Matki Boskiej Królowej Niebios i Ukrzyżowania (Mayersche königliche Hofkunstanstalt z Monachium, lata 80. lub 90. XIX wieku). Według propozycji Stankego, w 1901 roku Josef Seyfried (1865-1923) opracował projekt regotyzacji prezbiterium, realizowany w kolejnym roku. Sklepienie zostało zaopatrzone w stiukowe żebra, cylindryczne filary z roślinnymi kapitelami, a do ściany przymocowano ślepe arkady ze spiczastymi łukami. W następnym roku w prezbiterium namalowano historyzujące sceny (Hans Martin z Monachium, przemalowane w 1954 roku), dodano nowe okna witrażowe (Otto Lazar z Raciborza) i mensę ołtarzową z neogotyckim tabernakulum (Wilhelm Drechsler z Opawy). W kolejnych latach Stanke nadal rozważał dalsze modyfikacje budowlane kościoła, które ułatwiłyby jego działanie i usunęłyby nieodpowiednie, prowizoryczne konstrukcje, jednak projekty Josefa Seyfrieda (1912), Maxa Giemsy (1914) czy Hannsa Schlichta (1916) nie zostały już zrealizowane. Częściowa rekonstrukcja wnętrza i zewnętrznej części świątyni w kolejnych latach nie wpłynęła znacząco na jej pierwotny wygląd.
